تیشه‌ی فرهاد نیاید به کار

گفت به فرهاد ،شب ازدواج

حضرت شیرین که نشو هاج و واج

فکر من آن نیست که بود از نخست

چاره توان کرد به نحوی درست

گرچه عروست بله را گفته است

کار تو، پایان نپذیرفته است

دفتر عقدی اگر امضا شده

یک گره از چند گره وا شده

باز هم اینجا گره‌ی کور هست

چند عدد خواهش مستور هست

باز تو فرهادی و شیرین منم

ساز به آیین خودم می‌زنم

 

بد به دل خود مده ای دوست راه

تا نرود بر سر سبزت کلاه

کار تو زار است درین روزگار

تیشه‌ی فرهاد نیاید به کار

کوهکنی حرفه‌ی معمول نیست

در نظر جامعه مقبول نیست

دست بزن بر هنری پول ساز

تا بشویم از همه جا بی نیاز

وام به معنای کلانش بگیر

در خور کارایی نانش بگیر

موکت ِ ابریشم و قالی بخر

خانه‌ی ویلایی عالی بخر

یک اتول خوب ز خارج بیار

بلکه ببخشد به دل من قرار

این دو سه روزی که کنار همیم

همدل و همصحبت و یار همیم

حوصله‌ی رنج نخواهیم داشت

رنج چرا ، گنج نخواهیم داشت

دیدی اگر کار ندارد اساس

دست به دزدی بزن و اختلاس

باید ازین شیوه به جایی رسید

دوز و کلک زد ، به نوایی رسید

گر نه حقوق من و تو در عمل

مشکل ما را نکند زود حل

کار به بی پولی و زاری کشد

راحتی ما به نزاری کشد

حضرت فرهاد به آئین خویش

تلخ شد از گفته‌ی شیرین خویش

گفت: اگر کوه بگویی بکن

می‌کنم اما نشوم دزد من

چند صباحی که شدم زن ذلیل

داشتم از سوز دل خود دلیل

عشق مرا کور و کچل کرده بود

ناز تو این گونه عمل کرده بود

حال که سازش نتوانیم کرد

ناز و نوازش نتوانیم کرد

داری اگر شوهر بهتر سراغ

از من بیچاره طلب کن طلاق

قافیه‌ی ما و شما جور نیست

خواری خود ساخته مقدور نیست

تا نکند کوه، مرا سرنگون

این من و این تیشه و این بیستون

تیشه‌ی نفرین شده را برگرفت

محنت آوارگی از سر گرفت

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )